De herfst is aangebroken. Het wordt weer nat en donker, de wind steekt op. Hier en daar hangt in de tuinen alweer de eerste kerstverlichting. Koud is het nog niet. Prima omstandigheden om de trainingsloopjes af te wikkelen. Nog één marathon en dan zit het er qua wedstrijden voor dit jaar weer op. Dat zou dan de tiende marathon/ultra van dit jaar worden, een prima resultaat.
De eerste week van november is ook de week waarin ingeschreven kan worden voor de Brocken Challenge. Na tien jaar heb ik besloten om daar een punt achter te zetten. Vorig jaar heb ik de finish niet gehaald (zoals bij enkele grote componisten was ook voor mij de 10e een ‘unvollendete’). Misschien mis ik in 2020 wel dé heroïsche editie, maar ik heb er vrede mee. Bovendien heb ik met de ‘Brocken Marathon’ in oktober een mooi alternatief gevonden. Minder kilometers, maar evenveel ‘Harz en Brocken’. De eerste 42 km van de BC gaat immers nog niet door de Hochharz. En wat de Harz betreft, als het allemaal volgens plan verloopt komt volgend jaar ook de ‘Harzquerung’ op mijn kalender te staan. Deze ultra van 51 km gaat zoals de naam al zegt dwars door de Harz, maar niet over de Brocken. De start is net als bij de Brockenmarathon in het mooie en gezellige Wernigerode, dat in tegenstelling tot Göttingen overal de Brockensfeer in- en uit ademt. Al was het alleen maar omdat je die vanuit de stad kunt zien liggen en de Brockenbahn er begint. Bovendien kan ik er weer in mijn favoriete pension terecht.
Qua kilometers ben ik dit jaar de 3000 al ruim gepasseerd. Oktober was met een ultra van 60 km en een marathon plus een kleine 220 trainingskilometers een goede loopmaand. Eens kijken of we dit jaar weer de 3600 km (300 gemiddeld per maand) kunnen halen.
Lopen is een vreemde ervaring. Je bent je bewust van je beweging, van het weer, het landschap om je heen, de bomen, de wolken, de wind, je adem en je inspanning. Dat alles vloeit samen tot een intense ervaring, een versterkt bewustzijn van het nu, het moment, het bezig-zijn. En je denkt: wat mooi, wat indringend, wat verruimend en verhelderend is dit, dat vergeet ik nooit meer. Maar het vreemde is, dan je na afloop als het ware weer uit deze toestand ontwaakt. Je voelt nog de geleverde inspanning in je lichaam, je voelt nog de gelukshormonen in je bloed. Uiteindelijk zakt ook dat weer weg en lost alles op in een soort van vergetelheid. Het is als bij het ontwaken, je weet dat je gedroomd hebt, maar de details van die droom kun je niet meer te voorschijn roepen. Je bent ontwaakt uit het loopbewustzijn. Je herinnert je de intensiteit van de ervaring, maar de details zijn verdwenen. Wat je wel zeker weet is dat je weer terug wilt keren naar die wereld die je alleen kunt beleven in het loopbewustzijn, vol verlangen denk je vooruit naar de volgende training in weer en wind. Het is een eenzame wereld, want net zo goed als je je droom niet kunt delen met iemand anders kun je ook de loopervaring niet delen met iemand die nog nooit in het loopbewustzijn geweest is.