De winter is binnengevallen, en hoe! Hieronder het verslag van drie winterse trainingslopen op 7, 8 en 10 februari.
7 februari
In januari was er sprake van een ‘Sudden Stratospheric Warming’ waarbij de temperatuur hoog in de atmosfeer boven het noordpoolgebied plotseling enorm stijgt. Vaak luidt dat ongeveer een maand later op lagere breedten een winterperiode in. Dus we waren gewaarschuwd! Maar de ijzige, gierende oostenwind waarmee de kou vandaag binnenviel was toch wel huiveringwekkend. Bovendien ging hij gepaard met langdurige sneeuwval. Een heuse sneeuwstorm met forse windstoten deed wegen en daken ‘roken’ en wierp forse sneeuwduinen op. En het is niet voor één dag, want het lijkt er op de we nog zeken een week en mogelijk langer met matige tot strenge vorst te maken krijgen. IJs en schaatsen dus! Maar ik denk dat ik het bij hardlopen houd, het risico op blessures bij schaatsen vind ik te groot. Gisteren was het al behoorlijk koud tijdens de 27 km lange loop door de Waterleidingduinen naar Hillegom. Vooral toen ik door een uitgevallen trein bijna drie kwartier op vervoer terug moest wachten. Op het kale perron in Hillegom was nauwelijks beschutting te vinden. Gelukkig kon ik in een snackbar in de Zilk even opwarmen. Maar de koffie moest ik wel buiten opdrinken!!
Vanochtend was het in de Hekslootpolder en boven Spaarndam echt ijzig. Oost 7 á 8, dik onder nul, stuifsneeuw en een gevoelstemperatuur van -13. Landelijk Code Rood vanwege de sneeuwduinen op de weg. Maar met de extra dikke ‘Brocken’-outfit en de Yaktrax onder was het goed te doen. Die zal ik de komende week nog wel vaker nodig hebben. Er zijn zelfs plannen om weer een keer de Amsterdam-Marken ‘ijstocht’ langs de Gouwzee te gaan lopen…
8 februari
Na de ‘sneeuwpolder’ van gisteren was het vandaag de beurt aan de ‘sneeuwduinen’. Nou hoef ik daar in dit geval niet ver voor van huis, want voor de deur lag al de eerste sneeuwduin van een halve meter hoog. Maar ik bedoel natuurlijk de echte duinen. Het was al een hele krachttoer om er te komen, want het was vier kilometer lang door opgewaaide sneeuwhopen ploeteren. Soms lag het heel hoog opgestuwd, op andere plaatsen was het wegdek nog gewoon te zien. Maar eenmaal in de Kennemerduinen was er sprake van een dek van minimaal 5 centimeter. Het was bitter koud met nog steeds een harde noordooster en 5 onder nul. Het stijgende pad tussen de sparren door naar de Brederodeberg deed me denken aan de andere grote ‘Br’, ja inderdaad die. Naar de Harz kunnen we dit jaar niet en kennelijk als troost is de Harz dan maar naar ons toe gekomen. Prachtige contrasten tussen de donkere stammen en de witbesneeuwde flanken van het duin. Indrukwekkend waren ook de sneeuwjachten over het Grote Vlak. Op het pad omlaag richting de Dronkendel lagen enorme stuifbergen tot wel anderhalve meter hoog! Gelukkig was de bovenlaag van de sneeuw hard bevroren en trad er geen ‘Schneebruch’ op. En rustig dat het was! (op het loeien van de wind in de bomen na dan). Doordat er gisteren en vandaag nog nauwelijks goed berijdbare wegen zijn hebben nog niet veel mensen de duinen weten te bereiken. Bovendien werden de paar wandelsporen die er waren meteen weer onder gestoven. Daardoor heb ik grotendeels door de maagdelijke sneeuw gelopen, alsof ik de eerste mens in de duinen was, een ‘Adam in de sneeuw’. Geen wonder dat allerlei oerinstincten weer boven kwamen. Ja zeker, het toendralopen is weer terug van weggeweest.
10 februari
Opnieuw een ware sneeuwtocht. Het heeft alweer twee dagen niet meer gesneeuwd, maar er lagen nog bergen sneeuw in de duinen. In de buurt van de ingang (Bleek en Berg) waren de paden door de vele wandelaars helemaal platgetreden, dus die waren goed beloopbaar. Maar verderop richting het westen, bij Klein Olmen en op de trail van De Blink naar Klein Doornen lag het op veel plaatsen 30 tot 40 centimeter hoog opgewaaid, soms nog hoger. Hier hadden duidelijk nog niet veel mensen gelopen, maar waar ze hun voeten hadden neergezet waren diepe kokers in de sneeuw ontstaan. Verder alleen maar sporen van reeën en klein wild. Ik heb geen sporen van de grote grazers gezien. Waar zouden die zich ophouden of zouden ze naar de koraal bij de Zeeweg gegaan zijn waar altijd voeding klaar staat? De hele entourage deed me sterk denken aan het tweede deel van de ‘Entsafter’ van de Brocken Challenge, het diepbesneeuwde traject van de Jagdkopf naar Lauschebuche. Ploeteren door de sneeuw, telkens wegzakken en uit balans raken. En toen ik op het effen, platgetreden pad naar de uitgang groepjes langlaufers tegenkwam kon het niet anders of er kwamen herinneringen op van de loipen tussen Königskrug en Oderbrück. Een mini-BC in de Kennemerduinen bij Haarlem! Zie het fotoalbum voor veel mooie foto’s!
