Het wordt hoog tijd om een verslag te schrijven. Want de ervaring leert dat na drie dagen de glans van een loop alweer doffer wordt. Wat verdwijnt die euforie toch snel! Twee dagen in de hoogste sferen en dan begint het te verleppen. Zou het endorfine gehalte dan onder peil geraken? Ik denk het wel, want op de derde of vierde dag na een ultra begint de kater, meestal ingeluid door een onrustige nacht vol warrige dromen. Geest en lichaam ontwaken uit hun roes en blijken moeite te hebben om hun door de inspanning verstoorde balans te herstellen.
Maar wat was het een mooie loop en wat was ik blij dat ik al van tevoren de 60 gekozen had. Zo liep ik in elk geval niet het risico op een DNF. Zestig kilometer is voor mij te overzien. Misschien steekt het schril af tegen de ‘hoofdafstand’ van 127 km, maar op die afstand finishte maar een handjevol lopers. Gemiddeld over alle afstanden (127, 102 en 60) lag het uitvalpercentage boven de 20%. Nee, die 102 had ik zeer waarschijnlijk ook niet gered.
Want wat was het parcours zwaar dit jaar! Alsof de overvloedige regenval van de natte maand september nog niet genoeg was viel het op de avond en in de vroege nacht vóór de loop met bakken uit de hemel. Met als gevolg een partij modder en een hoeveelheid plassen waar Olne-Spa-Olne zich niet voor zou schamen. Een valkuil waren de talloze boomwortels die verborgen lagen onder een mooi egaal dek van herfstbladeren. Ik heb één keer mijn enkel verzwikt, ben één keer bijna en één keer helemaal gestruikeld. Gelukkig bleef dat allemaal zonder gevolgen, met dank aan het zachte mos.
Een mooie afstand, die 60. Door het donker lopen geeft een kick, maar het bij daglicht kunnen bewonderen van de werkelijk fantastische landschappen zou ik niet hebben willen missen. Zelden zulke mooie bossen gezien. Al die kleuren, niet alleen in de bomen, maar ook op de bodem door de talloze paddenstoelen in alle soorten en maten. Langs wit fosforiserende paddenstoelen in donkere tunnels onder hoge sparren en over lanen in goudgele omlijsting met een tapijt van mos in vijftig tinten groen. Smalle voetsporen door uitgestrekte heidevelden en doortochten door omgeploegde velden waar de aardappels nog voor het oprapen lagen. Plonzen door plassen en cirkelen rondom vennetjes. En al met al misschien tien meter asfalt.
En dan is 60 kilometer toch nog best een afstand. Na acht uur lopen mag die finish dan ook wel een keer in zicht komen. Kijk, nu heb ik hem gewoon lekker uit kunnen lopen met een kleine 8 km per uur gemiddeld. Zou nog eens 40 kilometer écht hebben bijgedragen aan een verhoging van dit genot?
Ik had de Garmin met de route bij me, maar dat was niet nodig. Zelden een zo goed met linten uitgezette route gelopen. Dat moet een megaklus zijn geweest voor Winfried Bats en de zijnen. Maar dat was niet het enige dat pico bello was aan deze professioneel opgezette loop. Een topper!
Indian Summer Ultra
60 km (269 phm)
21 oktober 2017
8:03:25 (7,48 km/u)
M: 32e van 44 finishers (52 starters)
Gelopen route